I Bóg zstąpił na Ziemię, a ma dwa ogony

33-letni Chandre Oram mieszka w niewielkim mieście Jalpaiguri w Zachodnim Bengalu (Indie) i pracuje w fabryce herbaty. Uważa siebie i wielu ludzi to potwierdza, za wcielenie hinduskiego bóstwa Hanumana. Natura wyrządziła mu bowiem figla, wyposażając w 33-centymmetrowy ogon. Jego dotknięcie ma przynosić szczęście i błogosławieństwo, więc przed jego domem ustawiają się kolejki. Są dni, kiedy w kolejce ustawia się kilka tysięcy osób.

Potwierdzeniem jego świetności ma być dzień jego narodzin. W Indiach nazywa się go Rama Navami i jest świętem, upamiętniającym narodziny hinduskiego króla Ramy, uważanego za inkarnację Kriszny. Losy Ramy opisane w sanskryckim eposie „Ramajana” (II wiek p.n.e.) splatają się nieodłącznie z towarzyszem jego wędrówki, małpokształtnym Hanumanem. To bóstwo , jako wódz małp – wszechobecnych w przyrodzie jak i kulturze Indii – jest ważną postacią w hinduskim panteonie bogów.

Dla podkreślenie związku z Hanumanem, Chandre Oram imituje wiele małpich zachowań – wspina się po drzewach i budynkach, codziennie je banany. Niedaleko miejsca swojego zamieszkania wybudował również niewielką świątynię, na szczycie której zatknął jedwabną czerwoną flagę, widoczny symbol Hanumana.

Chandre Oram skromnością nie grzeszy. Wierzy w swoją moc uzdrawiania, poprzez dotknięcie ogona. 

Problem w tym, ze niektórzy lekarze twierdzą, że w przypadku Orama nie można mówić o „klasycznym” ogonie. Jest to raczej o wrodzona wada pokrewna rozszczepowi kręgosłupa, wynik rzadkiej i stosunkowo niegroźnej odmiany przepukliny oponowej. Gdy ludzki embrion rozwija prawdziwy ogon (są takie przypadki), jest on przedłużeniem kości ogonowej, podobnie jak ogon psa lub małpy. Tego typu atawizm u Orama jednak nie wystąpił, a jego dodatkowa cześć ciała wyłania się z tyłu pleców na wysokości lędźwi.

Co ciekawe, mimo zainteresowania mediów i popularności, jakoś nie może znaleźć żony. Czyżby kobiety odstraszały „dwa ogony”? Co za dużo to niezdrowo?

Chandre Oram nie zgadza się na żadną operację chirurgiczną. Nic dziwnego, jakże można amputować „boskość”?