Ziemia jest płaska jak naleśnik!

            Naukowcy i różni różniści wizjonerzy maja swoje odloty, ale najdziwniejsze jest to, że ludzie wierzą w głoszone przez nich bzdury. Nie dość tego, z nocnych majaków tworzą religie i ideologie, mącące umysły szarych zjadaczy chleba.

             Towarzystwo Płaskiej Ziemi (Flat Earth Society) to organizacja głosząca pogląd, że Ziemia jest dyskiem, z centrum w biegunie północnym, otoczonym ścianą lodu, a okrążające ją Słońce i Księżyc mają po 52 km średnicy.

 

             Autorem tej koncepcji jest angielski wynalazca, Samuel Birley Rowbotham, którego zdaniem Biblię należy rozumieć dosłownie. Paradoksem jest fakt, że nie jest w niej jednoznacznie napisane, że „Ziemia jest płaska”. Z tłumaczeń oryginału wynikają różne nieporozumienia. Z drugiej strony, już średniowieczni filozofowie chrześcijańscy, jak św. Tomasz, powtarzali za starożytnymi, że jest okrągła.

Po śmierci Rowbothama w 1884 r. zwolennicy jego teorii utworzyli Universal Zetetic Society, działające dosyć prężnie aż do I wojny światowej. Potem zaczęło poupadać. Idee te zostały jednak podchwycone w Stanach Zjednoczonych przez wyznawców Chrześcijańskiego Katolickiego Kościoła Apostolskiego, założonego przez Johna Alexandra Dowiego.

              W 1956 r. Samuel Shenton reaktywował organizację zwolenników Rowbothama pod nazwą Towarzystwo Płaskiej Ziemi. Twierdził, że zdjęcia Ziemi z kosmosu są mistyfikacją. Po jego śmierci w 1971 r. prezesem towarzystwa został Charles K. Johnson. W ciągu 30 lat, w których przewodził organizacji, osiągnęła ona liczebność 3000 członków (!). „Prorok” szedł zupełnie po bandzie! Negował m.in. lądowanie na Księżycu, mówiąc, że to tylko zmyłka, by ludzi odciągnąć od studiowania Biblii.

            Po śmierci Johnsona w 2001 r. towarzystwo przygasło, ale nabrało wiatru w żagle trzy lata później, gdy jego szefem został Daniel Shenton (nie jest krewnym Samuela).

             Członkowie organizacji nie mają jednej, spójnej wizji „płaskiej Ziemi”. Jeden z poglądów głosi, że jest ona dyskiem o grubości ponad 9 tysięcy kilometrów i średnicy ponad 24,5 tysiąca. W jej środku tkwi Biegun Północny, a wokół krawędzi rozciąga się Antarktyda. Ta z kolei posiada 50-metrowej wysokości krawędź, z której można spaść w przestrzeń kosmiczną. Grawitacja nie istnieje, jest to iluzja spowodowana przez jednostajnie przyspieszony ruch Ziemi w górę. Inny pogląd mówi, że Ziemia jest dyskiem o nieskończonym obszarze.

                Oczywiście są wykonane i demonstrowane modele „płaskiej Ziemi”, a całą teoria podparta jest dowodami z „doświadczenia”. Kiedy idziemy przed siebie, widzimy płaski krajobraz, chmury na niebie są płaskie i słońce też, więc jak to możliwe, że mieszkamy na kuli? Chętnie też przytaczany eksperyment bedfordzki, przeprowadzony przez Samuela Rowbothama i powtórzony przez jego naśladowców. Polegał on na przepłynięciu łodzią sześciomilowego odcinka. Ponieważ tafla wody pozostawała płaska, z doświadczenia wysnuto wnioski, że cała Ziemia musi być płaska. Czapki z głów! Dociekliwość imponująca!

               Co już zupełnie dziwne, w szeregach Towarzystwa Płaskiej Ziemi znaleźć można naukowców i inżynierów.